Bir maç günü; insanların huzurunu ve refahını sağlamak için stadyumun hemen yanında bulunuyordum. Oradaki insanlar; görev aşkıyla ve bilinciyle, bu vatanın evlatlarını korumak için zaman ve mekan ayırt etmeden nöbet tutuyorlardı. Ne sabahları vardı ne de geceleri. Sürekli nöbet tutup, insanlara yardım etmek için ellerinden gelen gayreti sarf ediyorlardı. Huzuru temin etmek için çalışıyorlardı.
Suçlunun peşinden koşarken, iki elinin arasına beni alıyordu. Ben ne miyim? Ben bir silahım. VATANI UĞRUNA ŞEHİT OLABİLECEK BİR POLİSİN SİLAHIYIM. Her nöbete gitmeden önce beni iyice temizler ve öyle beline takardı. O, gücünü benden almazdı. Arkasına güvenmezdi. Sadece yüreğindeki vatan sevgisine güvenirdi.
Bu sefer beni, beline değil de eline aldı. Sebebini anlayamamıştım. Sürekli görevlere giderken belinde saklanırdım. Acil durumlarda beni kullanırdı. Maçın sonlarına doğru büyük bir patlama oldu. Orada bulunan onlarca polis, bir bomba ile şehit olmuştu. Şehit dolmuştu her yer. NEREYE BAKARSAN BAK; AY YILDIZIN RENGİ BULUNUYORDU. Kimisinin vücudu; paramparça olmuş tanılamayacak durumda, kimisi ise; inleyerek acı çekiyorlardı. Bu karmaşanın arasında sahibimi aradım. O kadar şehit vardı ki; hepsine polisim gözüyle baktım. Şehidimi; parmaklarının ucundan tanıdım. Vücudunun bütün azaları paramparça olmuş, her biri bir tarafa savrulmuştu. Parmaklarının yanına gelip, boylu boyunca uzandım ve ağlamaya başladım. VATAN UĞRUNA, GÖREV AŞKIYLA, HER BİR SANİYESİNİ ÜLKENİN REFAHI VE SELAMETİ İÇİN HARCAYAN ŞEHİDİMİN YANINA… Nöbetlerde geçirdiğimiz anlarımız canlandı gözlerimin önünde. Eşi ve çocukları ile ayrı geçirdiği geceleri, suçluların peşinden koştuğumuz zamanları, hepsi birer hatıra olarak kaldı. Bazı geceler eşini ve çocuklarını çok özlüyordu. Mustafanın ilk doğduğu zaman, eşinin yanında bulunmadığı için çok üzülüyordu. İlk ağlayışını ve eşinin yanına gidemeyişine çok içerlemişti. Görev, Mustafayı görmesine engel olmuştu.
İmdi; iki çocuk yetim kaldı ve arkasında bıraktığı dul bir kadın… Ailesinin feryatlarını, şimdiden duyar gibiyim. Mustafanın ağlayışını; 'BABA, BABA’demesini… Geriye bıraktığı acılara bakarak…
Ben; hem öksüz kaldım, hem de yetim. Şehit polisimin belinden ve elinden uzak kaldım. Şehidim; sen rahat uyu, ben göreve devam ediyorum.
10.12.2016 İstanbulda yaşanan patlamanın ardından şehit olan bütün insanlarımıza… ALLAH (c.c) BU MÜBAREK GÜNDE, DERGAH-I İZZETİNE KABUL BUYURSUN. MEKÂNLARI CENNET OLSUN İNŞAALLAH…