Babamı hiç özlemedim dedi mahzun bakışıyla ;ellerini semaya kaldırıp dua ederken, babasının mezarının başında. Çünkü o beni bırakıp gitti diye ekledi. Henüz 4-5 yaşlarındaydı. Yakışıklı bir delikanlı olacağı bugünden belliydi. Annesi en güzel kıyafetlerini giydirmişti tıpkı bayrama gider gibi babasının mezarına giderken. Annesi çocuğunun bu sözlerini işitirken bir şey yapamamanın çaresizliği ile bir kenara pusmuş ağlıyordu sessizce. Etrafındaki dostlar, akrabalar, komşular günbegün giderek azalmıştı. Böyle hayal etmemiştim diye mırıldandı annesi gözlerinden tomurcuk yaşlar süzülürken. Hayallerimiz vardı dedi. Oğlumuz haftaya sünnet olacak, hani beraber fotoğraf çekilecektik, oğlumuzu beraber büyütüp okula başladığı günü görecektik dedi .Oğluma babasının yokluğunu belli etmemek için gece gündüz didiniyorum, onu alıp yatağa koyduktan sonra saatlerce gözüme uyku girmiyor. Sabaha kadar ağlıyorum ,sabah bu şekilde uyanıp işe gitmek evini geçindirmek durumundayım, eşimi vefatından sonra üç farklı antidepresan ilaç kullanıyorum dedi. Küçük delikanlı bir iş kazasında kaybettiği babasının toprağıyla biraz oynadıktan sonra bir öpücük kondurdu toprağa tüm masumiyetiyle. Hızla koşup uzaklaştı belki bir gün babası gelir ümidiyle…